1 lipca 1941 roku w Fort Benning, Georgia zostaje aktywowany 502gi Batalion Piechoty Spadochronowej (502nd PIB - Parachute Infantry Battalion). Dowództwo nad nim obejmuje Major George P. Howell, Jr, były zastępca dowódcy 501szego Batalionu Piechoty Spadochronowej (501st PIB).
30 stycznia 1942 Departament Wojny w pośpiechu podjął decyzję o aktywacji czterech Pułków Piechoty Spadochronowej (PIR - Parachute Infantry Regiment). 2 marca, w Fort Benning na fundamencie 502ego Batalionu Piechoty Spadochronowej (502nd PIB) został aktywowany 502gi Pułk Piechoty Spadochronowej (502nd PIR). Howell został awansowany do stopnia pułkownika (Colonel), jednakże jeszcze w tym samym miesiącu został oddelegowany do szkoły spadochronowej w Fort Bragg. Dowodzenie nad pułkiem objął pułkownik (Colonel) George Van Horn Moseley, Jr zwany Starym Moe (Old Moe), absolwent akademii West Point, żołnierz trzeciego pokolenia. Bardzo szybko zaczął odciskać swój ślad na całym pułku. Niesamowita mieszanka intelektu i silnej woli. Podobnie jak wszyscy dowódcy jednostek spadochronowych tamtej daty, wymagał niewiarygodnie dużo zarówno od swoich podkomendnych jak i od samego siebie.
George Van Horn Moseley, Jr
Źródło: Michel De Trez: American Warriors
16 sierpnia 1942 roku aktywowana zostaje 101wsza Dywizja Powietrznodesantowa. W momencie aktywacji, 502gi Pułk Piechoty Spadochronowej stanowi jedyną jednostkę tego typu w strukturach dywizji.
Członkowie 502nd PIR nie wpasowali się łatwo w życie dywizji. Uważali, że są klasą sami dla siebie. Spełniali wymagania stawiane spadochroniarzom, wzięli udział w manewrach w Carolinie. I bynajmniej nie kryli tych faktów przed innymi. Ponadto istniały dwa czynniki, które sprawiały, żę odstawali od pozostałych pododdziałów w dywizji: wszyscy byli ochotnikami oraz otrzymywali dodatkowy żołd.
W styczniu 1943 roku odbyła się inauguracja koszykarskiej ligi szóstek. Pododdziałowe zawody bokserskie już trwały. Drużyna Krzyczących Orłów (Screaming Eagles) z 502nd PIR, trenowana przez porucznika McKearney'a oraz zarządzana przez kapitana Danahy, została nie tylko lokalnymi mistrzami, ale wygrała również okręgowe zawody o Złote Rękawice (Golden Gloves) w Greensboro (pięśćiarze z 502nd PIR zdobyli ponadto 6 tytułów indywidualnych) oraz regionalne walki w Charlotte. Nazwa Krzyczące Orły po raz pierwszy została wykorzystana właśnie przez tą drużynę. 502nd PIR użył jej po raz drugi w Anglii i nazwał tak swoją drużynę footballową.
W marcu 1943 roku przygotowano pokazy dla ministra spraw zagranicznych Anglii Anthony'ego Eden'a i jego świty w skład, której wchodzili marszałek polny Sir John Greer Dill oraz generał George C. Marshall. W pokazie zorganizowanym przez generała Chapmana udział wzięły 502nd oraz 504th PIR. Oba pułki atakowały pozycje nieprzyjaciela przy wsparciu własnej artylerii. Pokaz wygrał 502nd PIR zyskując niekryte uwielbienie pana Eden'a.
Wizytacja ministra spraw zagranicznych Anglii Anthony'ego Eden'a
Pierwszy z lewej stoi George Van Horn Moseley, Jr
Źródło: Michel De Trez: American Warriors
Kompania H kończy w 57 godzin i 15 minut marsz o długości 145,5 mil. Pierwsze 33 mile zostały pokonane w 11 godzin, droga wiodła na przełaj oraz bocznymi ścieżkami. Dokonano tego w nocy.
5 września 1943 roku 502nd PIR wypływa na pokładzie S.S. Strathnaver z Nowego Jorku w kierunku Wielkiej Brytanii. Po 6 dniach rejsu statek wpływa do St. John w Nowej Funlandii ażeby dokonać niezbędnych napraw. Żołnierze zostają zakwaterowani w Forcie Pepperrell. 26 września Strathnaver wychodzi w morze, jednakże szybko nabiera wody pod ciężarem swojego ładunku i zmuszony jest wrócić do portu. 3 października 502nd PIR wchodzi na pokład S.S. John Ericsson. 18 października wpływa do Liverpoolu.
